Στήν μνήμη τοῦ Γιάννη Δερματᾶ...

 

Τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου ὃ,που σήμερα θά γιόρταζε τήν ὀνομαστική του γιορτή αὐτός ὁ ἀξέχαστος φίλος καί μεγάλος ἀγωνιστής της ἀλήθειας !

Ἒφυγε παλεύοντας μέχρι τήν τελευταία στιγμή τῆς ζωῆς του ἒχοντας στήν καρδιά του τήν Ἑλλάδα καί ἀντίπαλο τό ψέμα, τόν μεγαλύτερο ἐχθρό τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτό πού μᾶς πολιορκεῖ ἀπό τά πρῶτα βήματα της ζωῆς μας μέχρι τα τελευταία καί πού καταδικάζει τά θύματά του νά εἶναι ἀλυσοδεμένα μέσα στό ἡμίφως τῆς μουχλιασμένης σπηλιᾶς τοῦ Πλάτωνα μετατρέποντας τα σε δούλους τῶν σκιῶν.

Καί ὃμως ἡ ἀλήθεια εἶναι ἒξω ἀπό τήν σπηλιά ! 

Ἀκριβῶς ἐκεῖ πού βρίσκεται σήμερα ὁ ἀγαπητός καί ἀξέχαστος φίλος, συγγενής ἀπό σόϊ, μέ κοινή Διδυμιώτικη ρίζα, με κοινόν προπάππο τόν Δημήτριο Δερματᾶ πού συμμετεῖχε ὡς μπουλουκτζῆς δίπλα ἀπό τόν Κολοκοτρώνη, Σταϊκόπουλο, Καραϊσκάκη καί τούς μεγάλους ἀρχηγούς, μέ τόν Γιάννη πού πολλές φορές ἁρπαχτήκαμε λόγω οἰκογενειακῆς ἰδιοσυγκρασίας καί τίς ἀντίστοιχες φορές ξεχάσαμε τά τσακώματα...

Πηγαίνω γιά τήν εὒφορη Φθία ἒλεγε ὁ Σωκράτης πού καταδικάστηκε στήν ἐποχή του ἀπό τούς ἀλυσοδεμένους τοῦ σπηλαίου...

Θά τόν ἒχασαν οἱ ἂνθρωποι πού παρακολουθοῦσαν τίς συζητήσεις μέσα ἀπό τά ραδιόφωνα τίς νύκτες ...

Στήν ζωή βέβαια ἢρθαμε μονάχοι χωρίς φανφάρες, παινέματα καί στεφάνους ἀγωνιστῶν !

Καί ὃταν φεύγουμε, πρέπει να φεύγουμε ἒτσι ἀπλά καί ἀθόρυβα ἒχοντας στίς ἀποσκευές μας μόνον αὐτά πού δώσαμε διότι αὐτά πού πήραμε εἶναι τόσο βαριά ὣστε να μήν μετακινοῦται...

Καί ὁ λόγος γιά κάποιο μνημόσυνο, δέν εἶναι ὃτι τόν ἒχουν ἀνάγκη αὐτοί πού ἒφυγαν ... 

Ἀνάγκη τόν ἒχουμε ἐμεῖς ὃσοι μείναμε γιά να μᾶς θυμίζει τήν σειρά μας καί τήν ἁπλότητα τῶν πραγμάτων ...